Z nocnych rozmyślań o Kobiecie.

Kobieta idealna niczym tajemnicza, nieuchwytna zjawa przenika zakamarki mojej głowy. Od dłuższego czasu jej włosy wplątują się we wszystkie moje marzenia, sprawiając że są z nią nierozłącznie związane, stając się jedynie pośrednim elementem w poszukiwaniu szczęścia, swoistego rodzaju dopełnieniem całości, której filarem byłaby Pani o spontanicznym podejściu do życia, mówiąca – ej, dawno nie byłam w górach, może skoczymy zaraz? Pani, z którą można bez planu wyruszyć w drogę biorąc namiot i jeden śpiwór. Pani kochająca świat i przygodę, ciesząca się życiem łapiąc każdą jego cząstkę. Pani, z którą można pójść wykąpać się nago w jeziorze, a wieczorem pić wino w szczerym polu przy ognisku, patrząc w gwiazdy nie myśląc o niczym, radując się tylko trwającą chwilą. Śnię o tym aby siedzieć rano samemu przed namiotem bo ona poszła zbierać kwiaty, po czym wraca po cichutku wtulając się delikatnie bo tego potrzebowała. Chciałbym leżeć i z niedowierzaniem dla swojego niesamowitego szczęścia, wpatrywać się w jej zamknięte oczy budząc ją spojrzeniem delikatnie przy tym gładząc po twarzy, po czym pierdnąć w śpiwór i żeby się z tego śmiała.